Tussentijd – ruimte om verliefd te worden op de wereld

Door Martine Verweij

Ik merk dat ik de tijd wil vastpakken. Of me erdoor wil laten meezuigen. Zonder nadenken de trein instappen op weg naar een afspraak. Niet teveel nadenken.

Om me heen de geluiden van de stad. Mijn partner zit naast me te werken. De meeste mensen zijn nog op vakantie. Wij net terug. De tijd leek te vliegen de afgelopen weken. Ondanks de vakantie. En nu staat hij ineens stil. Niemand heeft mij nodig. Ik word nergens verwacht. Tussentijd. Het is als een ruimte. De ruimte tussen het ene verhaal en het andere.

Een irritante ruimte, want wat moet ik ermee? Deze ruimte doet me vertwijfelen, drentelen, besluiteloos zijn. Weg met die ruimte! Of zie ik iets over het hoofd? Meer lezen

meeting the spirit of the wild

Meeting the Spirit of the Wild

Door Lisette van der Wel

‘We invite you to join us at Bergplaas Nature Reserve for a week in the wild and awesome nature of the Karoo Mountains, to experience the interconnectedness of all life and to take time out to connect to your own inner nature. …’

Mijn hart sprong op toen ik deze uitnodiging las. Dit was wat ik zocht om dieper door te dringen in wat (wilde) natuur met mensen doet en mensen met natuur – voorbij de grenzen van het strak georganiseerde Nederland. Mijn reserves over vliegen zette ik voor een keer opzij. Ik vertrok naar Zuid-Afrika voor de wildernis-retraite ‘Meeting the Spirit of the Wild’ met Irene van Lippe-Biesterfeld en Wayne Maspero.

Meer lezen

Following the flow of life in Scotland – a conscious act of (in)dependence

door Martine Verweij

Warning – this is partly a report on my holiday, partly a ‘normal’ blog – it is a bit more personal than usual – don’t read it if you don’t feel like reading such personal matters. In essence it’s a blog on how I was able to dance with systems, during my travels. 

So here I went, off by myself with my dog Driekus, to Scotland by ferry. Nothing planned. Not even the first night. No trains, no ferries. No trainings at Findhorn, no mid-week horse riding, no tickets for the Edinburgh theatre festival. Just the ferry crossing forth and back.

We did bring something. And it isn’t the least. I brought on these travels my very best Self. My curious Self. My trusting and intuitive Self, supported by my hands-on Self. And I also stacked in time. Loads of time. Almost three weeks to do whatever felt right to re-engage with Scotland and the part of my roots that I know so little about.

During the trip, I kept asking myself the same question: why did I go on this trip? Why in this way? And when the answer finally dawned on me, I realized it was the opposite of what people might think such a trip would offer: a celebration of my independence. Going at it alone and succeeding. Yoehoe. What a woman! Doing such a masculine thing. Following my own path without giving in to demands of fellow-travelers. Doing exactly as I please. Courageous. Fearless.

Courageous we were. Fearless not. And no. The above is not what we got out of this trip. It has a lot more to do with the title of the Green Bridges’ newsletter than you might think.

Meer lezen

The importance of dancing (with systems) on two legs

Door Martine Verweij

A personal confession

Shockingly but true: the last few years I’ve come to discover that most of my life I wasn’t fully able to perceive reality as it truly is and as it can be. With this handicapped way of perceiving the world, I could not see many crucial things. I never had clear inner visions of what can be. I would think of all there is to know in the world, as sheer impossible to grasp. Seeing all the different scientific disciplines, the fields of knowing, I would feel overwhelmed by their magnitude. Thinking: how can I ever know all there is to know and then proceed by doing the right thing? I mostly saw the details. I could only hope there would be some interconnectedness.

I also couldn’t see that things that annoy me in others, are actually part of me (‘I am the other’) and can be seen as a gift, to show me what’s going on inside and what’s bothering me about myself. I couldn’t look at a painting and feel the maker’s energy and the source of inspiration that he was connected with. Meer lezen

The systemic promise of populism: you’re no longer alone – I’m with you! And not with them!

What is the Donald Trump phenomenon showing us, systemically? The answers run wide. It’s about reestablishing the position of the masculine man in American society. It’s the white downwardly mobile middle class that wants acknowledgement. It’s the American coal and shale gas industry that does not want to lose position, financing the climate change denial movement, feeding into the support of a candidate like this.

All these explanations are plausible, yet to my understanding they don’t get to the core. Contemplating on populism and the phenomenon of Trump-like candidates my hypothesis is that systemically these candidates are a solution to a state of being, which I’d describe as a feeling of separateness. Meer lezen

Why would they listen to us, when we don’t even listen to ourselves?

Shock, awe, fear and unbelief; I wouldn’t be surprised if one those emotions hit you when you woke up to the news of Trump as the new American president. How could this be? What did we miss?

About the same time as Trump was elected I was in the presence of some of the smartest people in the world, the ones who care deeply about the future of our planet and know about the facts that matter, when it comes to the state of the planet. It was my first time at the international Club of Rome meeting and what better moment in history to discuss about what needs to be done. What struck me was the dominant question in the room: why don’t people listen to what we have to say? What’s happening to society? It seems we’re more and more living in a fact-free society. That’s scary as hell.

As I spoke to people at the meeting, listened to the argumentation and contemplated on what I had been discovering the last few years when it comes to different ways of knowing, the contours of an answer to a few of those questions, came into being. Shortly said: what I see is that we’re messing things up when it comes to how we deal with emotions and facts, analysis and intuition.

And we mess things up so badly, that we make the original problem worse. A systems archetype of ‘fixes that backfire’ Meer lezen

Radicaliserende tegenstand van (energie)projecten op lokaal niveau – voel jij je nog verbonden?

In zijn essay ‘Niet langer verbonden’ (2 jan 2016) vraagt Bas Heijne zich af: waarom radicaliseren opvattingen in Nederland zo snel? Bedreigde eigenheid en een heftig gevoel van miskenning vormen volgens hem al jarenlang de grondtoon van de vaderlandse onvrede. Deze gevoelens gaan gepaard met heftige emoties, waarover vaak verbazing is. Hoe kan het dat een inspraakavond over de komst van een ASC of een windmolenpark zo gruwelijk uit de hand kan lopen?

Heijne beargumenteert naar mijn inzien terecht dat we moeten durven zien wat onderliggend is aan deze emoties: het gaat om een groeiend gebrek aan onderlinge verbondenheid in de samenleving.

Meer lezen

Leren lopen op twee benen

Jonge, fanatieke wereldverbeteraars, die hun ogen niet sluiten voor de staat van de wereld en die hebben besloten hun leven te wijden aan ‘het blussen van het vuur’. De aarde staat tenslotte in brand. Mensen als ikzelf, die hun taak zo serieus nemen dat ze zichzelf voorbij lijken te hollen en zich voortdurend afvragen: ‘doe ik wel genoeg’? Over die groep maakte ik me zorgen. Zoals anderen zich ook over mij weleens zorgen maakten. M’n vader zei vroeger al tegen me: ‘lach eens wat vaker! Je neemt het leven zo serieus!’ Dan nam ik me voor om meer te lachen en rende vervolgens weer door, met een glimlach. Meer lezen

Onbedoeld vijandschap in relaties – een systeembril biedt uitkomsten

Onbedoelde vijanden. Het kan blijkbaar de beste overkomen, zoals mijzelf en mijn partner. Er was een (tijdelijke) breuk nodig om te ontdekken wat maakt dat we zo makkelijk in een negatieve spiraal verzeild raakten. Een spiraal die we later ‘de glijbaan’ zijn gaan noemen, omdat deze niet te stoppen lijkt op het moment dat we gingen glijden. Onmogelijk om toe te geven. Dit kon niet waar zijn. Mijn mentale modellen over mezelf (je doet vast niet genoeg je best), relaties (geen enkele relatie is makkelijk) en ontwikkeling (alle problemen zijn slechts verkapte mogelijkheden tot groei) maakten dat ik mezelf enerzijds, heel lang voor de gek hield, in allerlei bochten wrong en wanhopig maakte, anderzijds, dat we er uiteindelijk bovenop kwamen. Een systeembril hielp daarbij. Meer lezen

Weet jij waarom jij succesvol bent? Weet je het zeker?

“Want wie heeft zal nog meer krijgen, en wel in overvloed, maar wie niets heeft, hem zal zelfs wat hij heeft nog worden ontnomen”. Matteüs, Hoofdstuk 21 – 25

Hoewel ik deze bijbeltekst vagelijk kende, begon ik ‘m pas echt te begrijpen toen ik stuitte op het systeem-archetype ‘succes zal gaan naar de succesvolle’. Een feedback-structuur die ervoor zorgt dat winnaars van marathons vaak blijven winnen als ze eenmaal gewonnen hebben, wereldbewoners met toegang tot kapitaal dit kunnen laten groeien en hoogopgeleiden makkelijker aan het werk blijven, ten koste van verliezers van marathons, wereldbewoners zonder toegang tot kapitaal en laagopgeleiden.

De dynamiek van ‘succes-aan-de-succesvolle’ speelt op vele fronten. In deze blog daag ik je uit om te ontdekken wanneer jij profiteert van deze dynamiek (en wanneer juist niet) en help ik je ontdekken waarom je misschien zelf wel intuïtief aanvoelt dat het in je eigen belang is om deze dynamiek niet te ver te laten escaleren.
Meer lezen

Transition Towns – de moeite van een kennismaking waard

Vooroordelen. Ik hoop vaak dat ik ze niet heb, maar ook ik ben maar een mens. Daar kwam ik vorige week weer achter toen ik een lezing bijwoonde van Rob Hopkins, grondlegger van de internationale ‘Transition’ beweging. Iets in mij vermoedde al dat het beeld dat ik had van deze beweging niet klopte. Dat de beweging geen utopische, wij ‘breien onze eigen geiten wollen sokken’ dynamiek kent om daarmee de wereld te redden, maar veel praktischer en realistischer te werk gaat. Anders kan ik ook niet verklaren dat ik me zo snel inschreef voor deze lezing, nadat ik hierover een mail ontving. Feit is, dat Hopkins voor mij en alle andere aanwezigen bij Pakhuis de Zwijger, zonder dat hij daar erg z’n best voor hoefde te doen, dat boterzoete, naïeve ‘let’s change the world one micro-garden at the time’ imago, terugbracht naar iets wat ik vast wilde vastpakken en waar ik meer van wilde weten.   Meer lezen

De echte reden waarom politici zo langs elkaar heen praten (en wij ook)

Het is je vast weleens gebeurd; je zit in een bespreking en komt tot een geniaal inzicht dat je op onnavolgbare wijze aan je collega’s uit de doeken doet. Een van je collega’s kijkt je glazig aan, maar dan begint er toch wat te dagen. Bedoel je soms.. ? Als ik het goed begrijp zeg je eigenlijk.. Op jouw beurt heb je niet het idee dat deze samenvatting recht doet aan je genialiteit, maar de strekking is hetzelfde en de rest van je collega’s lijkt het ineens te begrijpen. Je collega gebruikte andere woorden en ineens viel het kwartje.

Meer lezen

Een betere wereld, begint bij jezelf

Dat de wereld niet stil staat is iets waar je door onverwachte gebeurtenissen op wordt gewezen. Dit soort momenten – vooral als het minder leuke verrassingen betreft – zijn uitgelezen kansen om jezelf eens te aanschouwen.  Als individu op die bewegende aarde. Waar ben je eigenlijk mee bezig? En wil je eigenlijk wel zijn waar je op dat moment bent? Voor mij kwam de wereld begin dit jaar in beweging. De organisatie waar ik voor werkte ging failliet en startte weer door. Ik was mijn baan kwijt en toch ook niet, want ik werkte door en werd uiteindelijk zelfstandig ondernemer en investeerder in mezelf, het doorgestarte bedrijf en de dingen waar ik in geloof. De gesprekken die ik voerde, met vrienden, kennissen en mensen uit mijn netwerk, werden onderdeel van een bijzondere reis. Een reis die pas net is begonnen en smaakt naar meer. Meer lezen

We worden dommer

We worden langzaam dommer – wat betekent dit?

1 mei 2013

We leven in een gekke wereld. Schrijf ik aan een vriendinnetje dat letterlijk ‘gek’ is geworden en onlangs opgenomen op de psychiatrische afdeling van een ziekenhuis. ‘The Age of Absurdity’, volgens Michael Foley, de auteur van een boek dat uitlegt waarom het ‘moderne leven’ het moeilijk maakt om gelukkig te zijn. Terwijl ik deze zin typ krijg ik de neiging om op dat kleurige icoontje te klikken van google Chrome onder aan mijn scherm. Niet nadenken, maar gewoon even surfen. Nieuwe informatie opslurpen en dan weer verder. Mijn hersens schreeuwen erom. Ze zijn verslaafd, zonder dat ik het door had volgens Nicholas Carr, auteur van ‘het ondiepe, hoe onze hersenen omgaan met internet’. Meer lezen