Terreur-escalatie doorbreken: toespraak Sealth houdt ons een spiegel voor
De aanslagen in Parijs. Ook mij gaat het niet in de koude kleren zitten. Langzaam groeit de invloed van Moslim-fundamentalisme en extremisme op ons eigen denken en handelen. We ‘wapenen’ ons er tegen. Op allerlei manieren. We beschermen onszelf. Wij worden uit onze tent gelokt om te denken in termen van winnen en verliezen. Het risico is groot dat door toenemende terreur en hierdoor groeiende angst, een escalatie-model ontstaat.
De groeiende angst die de Westerse wereld voelt voor Moslim-beïnvloeding en overheersing, deed mij denken aan de toespraak van Indianen-opperhoofd Sealth in 1854 in de Verenigde Staten. Het is een toespraak van een wijs man die zijn toehoorders laat inzien dat zijn volk anders denkt en ‘is’ dan het volk van de ‘blanke gezichten’. Een vreedzame coöperatie tussen beide volken zou wat hem betreft kunnen – ondanks de geschiedenis en het bloedvergieten tussen beiden – maar hij wijst zijn toehoorders er terecht op dat dit alleen maar lukt als beide volken de verschillen tussen beiden accepteren. Over die verschillen:
Het grote verschil tussen het volk van Sealth en het volk van de ‘bleke gezichten’ zit in de wijze waarop deze volkeren zich verhouden tot de aarde. Het volk van de ‘rode mannen’ ziet de aarde als een deel van zichzelf en zichzelf als een deel van de aarde. Het volk ‘van de bleke gezichten’ ziet de aarde als vijand, die hij kan veroveren, waarna hij weer verder trekt. Dit heeft implicaties voor de wijze waarop beide volken het leven – en het leven na de dood – organiseren. Meer lezen
Van Amsterdam naar Almaty op de fiets – en nu ‘moet’ ik even niks meer!
De afgelopen 3,5 maand fietste ik met mijn partner door de voormalige Sovjet-Unie, op zoek naar een ander perspectief op de noodzakelijke transitie naar een duurzame energievoorziening en naar verdieping in onze relatie. Het gekke van dit avontuur is: ik ben helemaal geen fietser en ook geen fan van ‘reizen’ in de zin van ‘je dagelijks verplaatsen met je hele hebben en houwen’ naar alweer een nieuwe plek. Liever verblijf ik ergens, leer ik de taal en ga ik op in een nieuwe omgeving. Meer lezen
Als doen het nieuwe denken is
Vorig jaar besloot ik het dak van mijn Amsterdamse appartement te ‘vergroenen’; ik had gelezen over de waterproblematiek waar steden mee kampen[1], de massale bijensterfte die internationaal speelt[2], de warmte die steden vasthouden (huizen koelen gaat in de toekomst een groter probleem worden dan huizen verwarmen) en het belang van groen in de stad om fijn-stof te verminderen en CO2 uit de lucht te halen. Ik had ook ervaren dat mijn appartement erg warm kan worden in de zomer en hoopte dat een paar stroken sedum in de zomer voor verkoeling zouden kunnen zorgen. Intussen weet ik dat het sedum nauwelijks verkoelend werkt in de zomer of isolerend in de winter dat de katten van de buren het sedum als een soort Efteling-attractie ervaren en dat mijn rechterburen gevoelig zijn voor esthetiek – ze vonden het sedum zo mooi dat ze dit daags nadat ik het neerlegde ook aanschaften*.
Meer lezen
The end of the world as we know it – but there’s hope
The Great Disruption, by Paul Gilding: a book I almost did not finish. Was it too depressing? I remember taking the book with me on a trip to Portugal two years ago, feeling ashamed to continue reading in the companionship of some Spanish fellow hostel guests. Their country was in such a big economic mess, who was I to confront them with even more problems by reading a book about the collapse of the world economy due to climate crisis. I preferred to cheer them up rather than talk about the essence of this book which I expected to be nothing less than fear-mongering. But the fact is that the book is not depressing. It is harsh, full of realism about the ecological tipping points that will put climate crisis on top of every world leader’s agenda at some point, but it provides perspective for a way out, and reminds us that we all need to take action, in any way we can. Meer lezen