balans brengenLevende mechanismen kennen een beweging die je de motor van de groei zou kunnen noemen. Een zichzelf versterkend patroon. Als dit de enige beweging zou zijn, dan zou een levend systeem oneindig groeien. Elk levend systeem heeft daarom ook balans brengende mechanismen. Er zijn altijd grenzen aan de groei.

Als je hard rent dan stijgt je lichaamstemperatuur, op een gegeven moment ga je zweten om weer af te koelen. Als je nog langer doorrent dan verlies je zoveel water dat je enorme dorst krijgt. Je zult je verloren vocht dan weer willen innemen.

Je zou kunnen zeggen dat we in de moderne samenleving meer geneigd zijn om met deze voorwaartse, naar buiten gerichte beweging bezig zijn. En minder met balansbrengende mechanismen.

Met reflectie, introspectie, onderhoud en opruimen.

Een levend systeem, zoals een tropisch regenwoud, zal streven naar de ontwikkeling van een dynamische balans. Dat maakt de kans op overleven het grootst. De balans is dynamisch omdat de omgeving verandert en het systeem daarop in moet kunnen spelen. Dan weer is de naar buiten gerichte beweging van groei dominant, dan weer de naar binnen gerichte beweging die balans brengt.

Over het algemeen zijn de balans brengende mechanismen net iets sterker, dan de beweging gericht op groei. De rem op het systeem is net iets krachtiger dan de motor van groei van het systeem. Daarmee blijft de dynamische balans gewaarborgd.

Leestips 

In het boek Samenlevingen in Balans, beschrijft auteur Marja de Vries hoe menselijke samenlevingen duizenden jaren in staat waren om in zo’n dynamische balans te blijven.

In het boek Ancient Futures beschrijft auteur Helena Norberg-Hodge hoe de Ladakhi samenleving nog tot de jaren ’70 een sociaal-ecologische dynamische balans vormde en wat de subtiele mechanismen waren die de samenleving definitief uit balans brachten.