De projecten waar ik aan werk beginnen vaak als nieuwe samenwerkingen tussen publieke en private partijen, of tussen een grotere organisatie en een kleinere start-up aan de orde zijn, met als aanleiding het besef dat het zo niet langer kan: het wringt. En wel op het hoogste niveau.
Duurzame innovatie – wat is dat?
Duurzame innovatie is een containerbegrip. Ik versta hieronder: veranderingen op systeemniveau die direct of indirect bijdragen een een nieuwe duurzame balans tussen mens en aarde. Daarbij vind ik de systeemgrenzen zoals gedefinieerd in het Natural Step Framework, een waardevol uitgangspunt. Dat houdt in: laten we geen dingen doen waardoor we mensen beperken in het kunnen vervullen van hun basisbehoeften, niet meer en sneller chemische stoffen in het milieu brengen dan de natuur kan verwerken, de natuur niet sneller afbreken dan de tijd die nodig is om te herstellen en niet meer en sneller stoffen uit de aarde in het milieu brengen dan de natuur kan verwerken.
De mens en de aarde zijn één, maar dat besef leeft niet langer bij iedereen. De werkzame relatie tussen beiden verdient eerherstel en daartoe zijn slimme interventies nodig, vanuit een goed begrip van het geheel.
Snel schakelen – respect voor alle zienswijzen
Mijn kracht in duurzame innovatie projecten is het gemakkelijk kunnen schakelen van het systeemperspectief naar de kern van een vraagstuk vanuit het perspectief van een specifieke actor. Dit mono-perspectief van een actor is altijd waar – al is het maar in de perceptie van de waarnemer – maar verdient aanvulling en verbreding. Pas dan ontstaat zicht op nieuwe oplossingen.
In de praktijk – een analyse fase moet leuk zijn!
Ik richt waar mogelijk zowel de analyse- als de uitvoeringsfase van projecten in als een gezamenlijk proces. Zo ontstaat niet alleen een veel duidelijker zicht op het gehele probleem, maar groeit ook het eigenaarschap bij betrokkenen voor de uitkomsten van een analyse en de ambitie en vaardigheden om problemen op te lossen.
Praktisch gezien, betekent dit dat voor het probleem relevante actoren een actieve rol krijgen. Zo ontstaat een veel beter beeld van het gehele probleem. Door ook dit proces leuk te maken is te voorkomen dat te snel gewerkt wordt aan een mogelijke oplossing. Dit is belangrijk omdat snel gekozen oplossingen vaak ‘quick-fixes’ blijken, die uiteindelijk veel meer schade aanrichten dan goed doen.
Als de analyse-fase is afgerond begint het echte werk pas: de interventies werkend maken. Als ik eigenaarschap voel over de interventie en hier in geloof ontstaat een dusdanige mate van bevlogen- en betrokkenheid dat ik alle betrokkenen in weinig tijd in een flow krijg richting een breed gedragen eindresultaat. Soms is het echter logischer op dit punt het toneel te verlaten en direct betrokkenen die zich nog veel meer eigenaar voelen alle ruimte te geven. Op de achtergrond blijf ik dan betrokken als coach en sparring-partner.